Tula #6

Do you let your heart spill?

I never liked giving my heart the mic. I'd rather give her the pen or the guitar and let her hide the feelings in the sway of rhymes. But on some occasions, it gets the nudge. And the words spilleth over.

Such occasion was last night, when I finally voiced out my feelings in 20 words or less. Was I proud about it? Well, I don't really know. But this much I can say: It's an amazing feeling. Not that there's freedom in sounding off the truth, although there exists. The amazing feeling pretty much comes from the respite of finally letting the other person know how much he is loved and treasured, even if inside the heart of a friend. And though no reply may come, it's enough.

*For reference, "tutuldok at isang ngiti" looks like this -->   :)

Ilang oras nang nakalilipas mula nang
Pinagbigyan ko ang puso ko na maki-text.


"O sya, sya," sagot ko sa mapilit.
"Heto na ang telepono at umamin ka na. 
Bago pa magbago ang aking isip.
Madali, at huwag sayangin ang load ko."
Lumundag ang puso ko't hinagkan ang mga pindutan.
Noon pa niya ninanais na pakawalan ang mga piling salita--
mga salitang hindi naman ganoon karami ang titik, ngunit
saklaw ang lihim kong aklat,
hagip ang damdaming noon pa itinatago.


Itong puso ko kasi, tahimik lamang at walang imik.
Sa kanya'y sapat na ang paminsan-minsa'y titingin,
aawit, tatanawin ang iyong mukha.
At ewan ko ba,
Heto ngayon namimilit
mangumpisal.


Ayoko nga sanang payagan,
Kung ako ang tatanungin.
Para ano pa?
Maibubulalas nya ang sanlibo't sanlaksang wikain
ng pagsinta ngunit lilingunin mo ba?
Noon pa ma'y nakapako na ang pag-ibig mo sa iba,
Gantimpalaan mo man ng pansin
ay baka basahin mo lamang ang mensahe,
ikatuwa, tapunan ng tutuldok at isang ngiti
kung ikaw ay magpapasalamat.


At kung ganoon nga ang mangyari,
Ano ang sasabihin ko sa aking puso?
Kung madudurog sya'y paano ko bubuuin?
Matutulungan mo kaya akong pulutin
Ang mga pira-pirasong ugat na minsan ma'y
paulit-ulit paring sisigaw ng ngalan mo?
May lamat na ang aking puso
mula sa makailang beses na...
Basta. Tama na. Huwag na lang, wika ko.


Ngunit hetong si mapilit.
Sa pagtangi sa'yo ay di alintana ang lalim
ng ikabububog, sakaling muling mahulog
at mabasag.
Aanhin ang pusong buo, wika nya,
kung ito nama'y patay at tikom?


Ako ang napatikom.
Hindi ko maintindihan.
Paanong ang pag-asa,
hungkag ma'y
patuloy parin,
Masawi man ay lalaban?
At lalaban parin hanggang sa huli--


Hanggang sa huling titik na pinindot nya
sa aking telepono.


Hanggang doon na lamang.

Ilang oras nang nakalilipas mula nang

Pinagbigyan ko ang puso ko na maki-text.

Wala pa ring narinig mula sa iyo.

Ngunit sino bang naghihintay ng sagot,

gayong wala din namang nagtanong?

Nalaman mong minamahal ka.

Nalaman mo na, sa wakas.

Sapat na iyon. Sapat na.

Tula #5

One more. and yes it's another jeepney poem :P The song being talked about here is Gusto by Khavn. 

Namahinga ang tinig at tiklada

Matapos mag-ensayo,

Numakaw ako ng sandali.

"Uy, pakinggan mo ito o,"

wika ko, bulalas ng

gapatak-dagat na tapang, bigla na lamang sumulpot.

(Saan nanggaling inyon? Ah, basta.

Paminsan-minsan lamang umambon ang lakas ng loob.

Mabuti pang salukin.

Kung hindi ko pa sunggaban ay baka hindi ko

na ito masabi kahit kailan.)

Humilig ka at itinuon ang iyong tainga sa awiting pinatugtog ko.

Malakas ba? Dinig mo ba?

Batid mo kaya ang mga titik sa kantang

inihandog ko sayo nang wala kang kamalay-malay?

Pinihit kong bahagya nang lumakas,

Umaasang malunod ng ingay ang pagkabog ng dibdib.

"Ang ganda, ano?"

Sulsol ko sa iyo, nanginginig pa ang aking tinig.

Nakinig ka,

Nilaro din ang tiklada upang sabayan.

Napaisip ako.

Ano kaya kung...

Ano kaya kung

ngayon,

sa gitna ng nakabibinging hiyaw ng lihim,

habang marahan mong pinapaawit ang itim at puting daliri ng iyong piano.

Ay sabihin ko na sa iyong

Ikaw.

Ang ngalang tinatangi ko

sa tuwing may musika. 

Ikaw ang bulong na bumabagabag, pumupula, humahaplos sa gunita.

Ikaw ang hinahanap ng ako--hindi man kailanman

magiging ako at ikaw--ay ikaw parin.

Ano kaya?

Ang awitin, sasabayan mo kaya?

Ano kaya?

Nang biglang

Natapos ang kanta.

At walang narinig sa tikom kong bibig.

Walang narinig liban sa mga notang nagkubli ng lihim

sa isang kantang hindi mo naman maaalala.

Tara.

Nag-aya ka nang umuwi.

Lumalalim na ang dilim.

Said na rin ang gapatak-dagat na tapang.

Tara na't magligpit

ng mga instrumento

at nagkalat na damdamin.

Tula #4

And this one's written over fastfood and fries at KFC Cubao.

*Just in case you're wondering, I don't drink. :) But do I get drunk? Well, I don't know about that.

Isang tagay pa.

Heto ang aking baso, punuin mo

Ng malalamig at matatapang na salitang

Gumuguhit sa lalamunan, sikmura,

sagad hanggang kaluluwa.

Tara, samahan mo ako.

Lalagok tayo ng panitikan ng lasing.

Sariwa. Puro.

Katas ng sugatan at pagod nang puso.

Itumba mo ang dakot ng luha, bilis.

At tapos ay ako naman.

Mababaw pa ang gabi at ilang bote pa ng hapdi

Ang ating babasagin.

Kaunti pa at ang spirito ng makata ay magigising na.

Makakarami rin tayo ng tula.

Ilabas mo lang.

Idighay mo ang poot.

Gagaan din, luluwag din ang pakiramdam.

Sinong magsasabing kasalanan ang maglango,

Kung ang panulat lamang ang ating tanging lunas

Sa nananakit na gunita?

Hindi naman tayo maramot.

Ni hindi nga natin iwinawagayway ang matapang

na espadang, kung nanaisin natin, ay maaaring

makasugat ng karibal,

makapanakot ng minamahal, o di kaya'y

maging walang silbing sandata sa pakikipaglaban

para sa isang bagay na hinding hindi na babalik.

Oo na, oo na.

Panitikan na nga ng lasing.

Kahibangan, sabi nila.

Hindi maintindihan, sabi nila.

Apir.

Iyan din naman ang sabi namin.

Kami ma'y mga estranghero rin sa sarili naming titik

sa sandaling magsuka na ang puso

at magtae na ang tinta.

Mahiwaga man ang ibig sabihin, sino bang hahatol?

Para sa isang lasinggerong sawi,

ang bawat patak ng damdamin sa papel ay

isang malakas na hiyaw,

isang suntok sa pader,

isang araw ng pagluha,

isang hampas ng kalayaan.

Itagay mo.

Lunurin ang lumbay sa mga lunok ng tugmaan.

Bukas, paggising mo, wasak pa rin ang bilanggo mong puso.

Ngunit ngayong gabi,

Sa pakpak ng walang takot mong balagtasan,

ay malaya tayo.

Tula #3

And this one's written while I'm on an FX to SM Sta. Mesa.
Oh well. Let's just say the distinct FX scent makes one high enough to write a poem.

Dalhin mo ako sa Sta. Mesa,
Mayroon akong pupuntahan,
Hindi naman iyon malayo,
Bahagyang malapit lang din naman sa amin,
Maraming mga bahay,
Progresibo rin naman.
May mga opisina nga.
Doon nga ang opisina ko.


Dalhin mo ako sa Sta. Mesa
Ngayon na, at baka ako ay mahuli.
Na naman.
Malupit ang trapik sa umaga.
Dali.
Naghihintay ang aking mesa at santambak na gawain.


Paspasan mo ang byahe!
Iapak mo ng maigi ang pedal,
At mukhang mauungusan ka pa ng aking pusong
Nagkukumahog kumawala sa aking dibdib,
Palabas,
Palipad,
Lalagpas sa mga ilaw trapikong may sanlibo't isang hadlang,
Para lamang makarating na kung saan naroon
Ang isang mesa, santambak na gawain,
At ang isang ngiting sumusikat sabay ng pagbati,
"Good morning!"


Haay, office mate.
Para kang nagmula sa ibang kaharian, dala ang
Salamangkang nakakapagpa-slowmo
Ng mundo tuwing ikaw ay aking makikita.
Di bale nang sa dami ng trabaho sa buong maghapon ay hindi
Mo na ako magawang kibuin.
Di bale nang sa mga nakaw kong paglingon
Ay pawang batok mo lamang ang aking natatanaw.
Di bale nang mabunggo mo ako sa iyong paghangos,
Masagot mo lamang ang tawag ng iyong sinisinta.


Di bale na.
Ikaw naman ang lihim na hari ng palasyo kong mesa,
ang musa ng aking santambak na gawain.
Ang pangarap na bitbit ko sa araw-araw kong pagbyahe.
Sa kalye
Na pudpod ng limot nang pag-asa
At di matapos tapos na mga bawal at batas trapiko.
Kalyeng paminsan-minsan ay naliligaw din naman
Sa mga eskinita ng iyong ngiti,
May kilig na hatid,
Hanggang mag-uwian ng alas-sais. 


Dalhin mo ako sa Sta. Mesa,
Sa aking kaharian!
Madali ka!
Ako, ang reyna,
Ay handa na sa aking pagbati!

Tula #2

Oh gosh, the words keep flowing! Even when I'm on a jeepney.

Ang gagawin ko ngayon ay tititigan kita.
Hihinga, kukurap, pagmamasdan ka lamang.
Panonoorin ko ang mga mata mo, at noo
Na marahang kukunot sa pagkapa ng dahilan
Kung bakit--wala lang--tumititig ako.
"O bakit mo ako tinititigan?"
Pabiro mong ganti.


Hindi ko naman gustong tumitig.
Mangyari'y marami pa akong mas nais na gawin, 
Tulad ng ang lumapit sa iyo,
Hawakan ang iyong kamay,
Hagkan ka,
At sambitin ang mga katagang hindi abot
Ng balarila ng payak na pagtitig.
Gusto kong hamunin ang puso mong
Tapunan ng pansin, o di kaya'y titig din,
Ang pagkaway ng damdamin kong humahangos.
Nais kong kumalas sa pagtitig sa iyo,
At pumikit,
Mangagarap na sa muli kong pagmulat ay
Ay pag-ibig mo na ang aking masisilayan.


Ikaw, ano kaya ang nakikita mo?
Tanaw mo kaya ang isang kaluluwang masugid mong tagasubaybay?
O ang naaaninag mo lamang ay isang
Kaibigan,
Masarap kasama,
Kabiruan,
Handang makuntento sa mga tawanan,
Kantyawan...


At paminsan-minsang pagtitig?
Alin man sa dalawa, ako pa rin naman iyon.


Inulit mo ang pabiro mong ganti,
"Oy, bakit nga?"
Napahalakhak ang diwa ko
Mapagbiro nga naman.




"Wala lang, bawal bang tumitig?"

Tula #1

So I said I never wanted to write poetry and literature stuff.
But I guess when words are there (and there are times), you just have to pen them.

I'm sharing with you the first poem I've written in a long time.
*Any similarity to actual persons, places, or instances are purely coincidence. or not.

Gitara,
Naaalala mo?
Di naman gaanong nakakalipas,
Dalawa kami na kasama mong humahabi ng himig.
Ako at sya.
Sya at ako.
Ako at sya at ikaw,
Sinasalubong natin ang paglubog ng araw,
ng malalamig na tinig at saliw ng mga kwerdas.


Naaalala mo?
At ako, paano ko naman malilimot,
Kung sa paglubog ng araw ay ang takdang pagkabuhay
Ng aking damdamin sa buong maghapon.


Sa kanya ang awitin,
Sa kanya ang mga indak ng aking nota,
Sa kanya ang pag-ibig sa aking titig tuwing
Hinahaplos ka ng aming awitan.


Hindi mo alam 'yon, tama ba?
Hindi nya alam 'yon.
At hindi nya mababatid sapagkat
Ang pinakamainam nyang awit
Ay hindi naman para sa akin o sa iyo,
Ngunit mananatili lamang pangarap sa aking balintataw,
Balot ng mapusyaw na kulay ng
Walang hanggang dapithapon.


Nakapili na sya.
Naaalala mo?
Paano ko malilimot.
Paano.

It All Started With...

This blog started with a dream. Or lack thereof.

Today is February 9, 2012 and I came from a Bible study at our office. The topic tonight was about GOD's dream for our lives.

Dream. Yeah, that thing.

As much as this topic excites me, it also terrifies me. You see, whenever the topic of ambitions and aspirations get brought up, I fear to have to face the question, "How about you, Hanna. What's your dream?"

To which I could only answer a long "Meh..."

I've never had a dream. Would you believe that. Embarassing. While others could describe their future plans as if they've memorized it, seen it played in their heads millions of times, I grope in the dark. It has always been my stinky fish--the thought that I actually lacked the capacity to conceive a dream or vision for my life. I had no idea whatsoever of anything I could envision for myself whether for short term or long term.

Don't get me wrong, I'm not an efficient person. My every day is actually usually jam-packed with things that consist of work, ministry, family, relationships, and (the list goes on). But at the end of the day, life was just, well... lived by the day. A punch-the-clock thing. Nothing more. And it's not like I liked being dream-less. I've always asked God for a dream, cried out to Him for it even. But it has just never broken through, I guess.

So much so that if there is truth in the saying, "A person without a dream is a dead person," well then you can say that for so long, I've been a zombie.

But God is good. Like an answered prayer, He woke up the dreamer in me.

Going home from the Bible study, I wrestled with the question: "What amazing dream have you really got for me, Lord?" And like an angel, my younger brother ministered to me. (Which I can call a miracle even, since it was usually the other way around, with me ministering to him. But you see, God knows how to humble our hearts for miracles.) He met with me at late evening just to help me conquer the conundrum once and for all. Even if it had to be over two Frappe grandes.

As my brother was talking to me, I could feel an inexplainable kind of excitement--like when you feel that something great is building up but you couldn't tell what. The conversation went on over decaf frappuccinos and two sheets of starbucks napkins which served as our sheets of paper. (Oh I wish I could post a snapshot here so that you could see how the breakthrough of my life was plotted on brown tissue papers! But my mom brought our cam to their company retreat today so I have no chance to photograph it and upload it tonight. But I shall find a way! Soon! Stay posted for the next blog posts! The conversation in itself is another story of its own!)

And with much scribbles and life searching--would you believe it--I finally saw God's dream for my life! Leaping from my devotion in John 15:8 (when Jesus called us to ABIDE IN HIM AS HE IN US), "By this my Father is glorified, that you bear much fruit and so prove to be my disciples," my vision is now clear!

Oh this dream-- To start off, I can tell you these things: it's got all my passions mixed together! And music! And writing! And love! And people! And generations! And most importantly, a sole purpose to win souls and make disciples!

How I wish I can detail everything in here for you tonight, but I better leave it for another post wherein I can also show you our momentous napkin scribbles. But for now, let me share with you the dream statement we arrived at:

TO BEAR MUCH FRUIT IN THE KEY OF A (A which stands for Abiding).   :D

Yes, the musician in me has got the best of this statement. But nevertheless, this is now my North Star--to abide in Him and in His love, and to bear fruits of ministry and fruits of the Holy Spirit in abundance. How? Well, here's where this blog comes in!

Welcome to www.missionmusicph.blogspot.com! It is a blog about Him and, well, all the beautiful symphony that He causes me to live out. Stay a while! Listen along! Get inspired by stuff here and there. I pray that your life may be blessed by the fruits of the dream I found tonight. <3

---

By the way, what's your dream? Have you found the God-given drive for your life? Or perhaps you were also like me, as clueless as an old Starbucks napkin? Well whatever, just share it with us here at the comments section! Would love to connect with you and pray for you!